PINNER in de kijker: Camila
Hallo Camila! Je mag jezelf eerst kort voorstellen.
Ik ben Camila, 33 jaar en heb Braziliaanse roots. Sinds 2017 woon ik permanent in België. Ik heb altijd al in Brussel gewoond. Vroeger heb ik wel nog in Vlaanderen gestudeerd, maar mijn hart ligt in Brussel.
Omschrijf jezelf in drie woorden.
Ik verwijs altijd naar water. Water is een element dat heel goed past bij alle vormen. Water is vloeibaar. En zo voel ik mijzelf ook: als iemand die zich kan aanpassen aan elke context of situatie. Op de tweede plaats: kalmte. Ik kan zaken hard aanvoelen, maar ga eerst proberen begrijpen waarom ik iets op een bepaalde manier aanvoel en zal dan pas reageren. Tenslotte: beweging. Dit hangt ook vast met het element water.. Ik heb ooit een boek gelezen waarin stond “wat maakt water puur is de beweging”. Als water stilstaat, zal het slecht worden. Maar als het blijft bewegen - door bergen, rivieren, regen, … - blijft het puur.
"Ik kan zaken hard aanvoelen, maar ga eerst proberen begrijpen waarom ik iets op een bepaalde manier aanvoel en zal dan pas reageren."
En mogen we onder beweging ook verstaan dat je sportief bent of graag beweegt?
Ik besef zeker het belang van actief te blijven. Dat kan door thuis te dansen, alleen, op muziek. Of dat kan door met je hond te gaan wandelen.
Sinds wanneer werk je bij PIN?
Sinds juli 2021. Ik werk binnen het project onthaalgesprekken in stad Halle.
En wat is jouw taak precies binnen dit project?
Het project onthaalgesprekken houdt in dat ik met nieuwe inwoners van stad Halle afspreek of een telefonisch gesprek voer. Tijdens dat gesprek krijgen ze de kans om vragen te stellen en licht ik de verschillende diensten van de stad toe. Deze gesprekken vinden plaats, omdat heel veel nieuwe gezinnen naar Halle verhuizen maar bijvoorbeeld de taal niet spreken of de Vlaamse cultuur niet goed kennen. Op deze manier wordt de drempel voor deze personen lager en worden de lokale diensten toegankelijker. Tijdens deze gesprekken komen verschillende thema’s aan bod: onderwijs, NT2 aanbod, huisvesting, renovatiepremies aanvragen of ander documenten, vrije tijd, … . Wat betreft het thema vrije tijd werk ik vaak samen met mijn collega Sanae die werkt binnen het project ‘kinderen en jongeren toeleiden naar vrije tijd’. Alles gebeurt op maat van de nieuwe inwoners en op basis van hun noden en behoeften.
Wat doe je buiten PIN?
Ik spreek vaak af met mijn vrienden. Ik hou heel veel van mijn vrienden. Ik geniet van hun aanwezigheid en hun kennis en organiseer met plezier diners bij mij thuis.
Daarnaast ga ik naar het park met mijn hond en partner en ben ik continu op zoek naar goede boeken. Dit kan gaan over informatieve boeken - over bijvoorbeeld self development - of romans. Ik ben altijd heel benieuwd naar andere genres. Ik dans ook veel thuis *lacht*. In Brazilië en ook in de gemeenschapscentra in Brussel heb je een heel mooi aanbod aan danslessen. Zo heb ik bijvoorbeeld al eens hedendaagse dans gevolgd. Ik zeg gevolgd, omdat het op dit moment wat drukker is. Ik ben nog maar net verhuisd, dus mijn prioriteiten liggen momenteel ergens anders.
"Ik hou heel veel van mijn vrienden. Ik geniet van hun aanwezigheid en hun kennis en organiseer met plezier diners bij mij thuis."
Hoe voelt het in je nieuwe (t)huis?
Spannend. Er zijn heel veel prioriteiten en ik kan zelf moeilijk kiezen wat er eerst moet gebeuren. Het is overwhelming. Maar dat is ook goed. Het biedt een kans om heel veel bij te leren.
Je sprak daarnet over dansen, is er nog iets dat je graag doet?
Zwemmen! Ik doe dat in een openbaar zwembad in Brussel. Ik hou van de diversiteit in het zwembad: families met kinderen, bejaarde mensen, … en dat vind ik mooi om te zien. In plaats van eerst op café te gaan met vriendinnen, stel ik voor om te gaan zwemmen én nadien iets te gaan drinken. Soms ga ik ook naar klimzalen. Dit gebeurt niet elke week. Soms heb ik gewoon zin om vrienden terug te zien en wil ik een iets anders doen dan thuis zitten. Zo vind ik hiken zeer tof. Dan nemen we in het weekend de trein naar een plaats waar we nog niet geweest zijn en trekken we er op uit.
"Ik hou van de diversiteit in het zwembad: families met kinderen, bejaarde mensen, … en dat vind ik mooi om te zien."
Heb je dan ook al echte bergen beklommen?
Ja, in het verleden. In Ierland, toen ik daar studeerde. Maar ook in Spanje en Brazilië. Niet van die echte hele hoge bergen, maar eerder rotsklimmen. Sneeuw is niets voor mij *lacht*.
Waar zie je jezelf staan binnen 5 jaar?
Het is cliché, maar ik vind het vooral belangrijk dat ik mij goed in mijn vel voel. Het maakt niet uit welke job ik uitoefen, maar het is van belang dat ik mij goed voel met mezelf én de omgeving.
En wat zorgt er bij jou voor dat je je goed in je vel voelt?
Een sociaal leven. Een gezond sociaal leven. Tijd om niets te doen. Tijd maken om niets te doen.
Wat zou je als tip geven aan iemand die zich minder goed in zijn of haar vel voelt?
Afstand nemen van alles en iedereen. Dat is soms onmogelijk, maar als je de kans krijgt om afstand te nemen van personen, situaties, jouw job, … grijp ik die kans. Grijp de kans om een moment voor jezelf te nemen en alles te laten bezinken. Als dat niet lukt, vind dan iets dat je heel graag doet en maak daar tijd voor. Dat kan over iets heel simpels gaan, bijvoorbeeld groenten snijden.
"Grijp de kans om een moment voor jezelf te nemen en alles te laten bezinken. Als dat niet lukt, vind dan iets dat je heel graag doet en maak daar tijd voor. "
Wat is het verschil tussen de Camila van een paar jaar geleden en de Camila van nu?
Ik ben iemand nieuw. Iemand die beter weet wat ze niet graag doet. Het verschil is dat ik vandaag wel duidelijk weet wat ik niet wil en beslis om wat ik niet wil ook niet te doen. Hetgeen ik vroeger wel vaak deed. Dat kan klinken alsof ik verwend bent, maar het is voor mij een mechanisme van zelfbescherming. De Camila van nu zegt meer nee dan de Camila van vroeger.
Daarnaast was ik bij mijn aankomst in België ervan overtuigd dat ik nooit Nederlands zou kunnen. Dat was een gedachte die vaak in mij opkwam. Het proces van een taal te leren is vermoeiend. Het is uitdagend, want het is niet enkel een taal leren maar ook een cultuur leren en een bepaalde mentaliteit aannemen. En dat kan je enkel doen als je jezelf een beetje vergeet. Maar dat is tijdelijk. Je moet jezelf openstellen voor de cultuur, woordenschat en mentaliteit waardoor je jezelf even verliest. Maar dat komt wel terug, maar is vermoeiend en niet gemakkelijk. Vervolgens gaat het niet enkel over de taal spreken, maar jezelf kunnen zijn in een taal. En ik dacht dat ik dat nooit zou kunnen.
Welke stappen heb je ondernomen om de taal te leren?
Vrijwilligerswerk. Betrokken zijn. De projecten waar ik toen voor werkte, hadden nauwelijks iets te maken met mijn verhaal. Dus ik moest mezelf wel tonen. Dat is geen evident proces. Als ik over mezelf spreek, zitten daar sowieso aspecten in van de Braziliaanse cultuur. En dat is niet vanzelfsprekend voor iedereen. Betrokken zijn in projecten die je eigen maakt, zorgt voor eigenaarschap. Dit vraagt tijd en geduld.
In jouw werk bij PIN heb je al veel mensen gezien en verhalen gehoord. Wat kan er volgens jou beter?
Het probleem is dat wij vaak met onszelf bezig zijn en de taken die we moeten uitvoeren. Hierdoor vergeten we soms dat voor ons iemand zit met een heel groot verhaal. Ons takenpakket is belangrijk en moeten we opnemen, maar het probleem is dat we te weinig tijd hebben om aan andere personen te geven. Naast productiviteit en efficiëntie speelt empathie een heel grote rol.
"Ons takenpakket is belangrijk en moeten we opnemen, maar het probleem is dat we te weinig tijd hebben om aan andere personen te geven. Naast productiviteit en efficiëntie speelt empathie een heel grote rol. "
Is dat iets wat je zelf ervaren hebt?
Ik heb “geluk” gehad. Ik ben naar België gekomen zonder kinderen, ik had al gestudeerd, contact met verschillende culturen gehad, … . Ik had al een stukje van de sensibilisering meegemaakt. Maar er zijn mensen die naar hier komen zonder contact met andere culturen en waarvoor diversiteit iets nieuws is. Ze hebben nooit een andere taal geleerd, hebben kinderen, … en dat zijn extra aspecten die maken dat het proces van integratie moeilijk verloopt. Soms niet, maar meestal wel.
Ik had het geluk én de kans om enkel op mijzelf te focussen. Mijn prioriteit was om de taal te leren. In Brazilië werkte ik met mensen met een beperking, dus empathie was daar reeds aanwezig. Om met deze doelgroep te werken, was communicatie zeer belangrijk. Daarom was voor mij de taal leren van groot belang. Ik wil mijzelf goed kunnen uitdrukken en woorden begrijpen. Een frustratie bij mij in het begin was dat ik heel veel in mijn eigen taal of in het Engels kon uitleggen, maar omdat ik geen Frans of Nederlands sprak was dit niet mogelijk. Ik wou dit niet ervaren. Ik wou dat mensen duidelijk wisten wat ik bedoelde. Daarom werkte ik veel halftijds, om dan in mijn vrije tijd Frans te leren. Wanneer ik het Frans onder de knie had, ben ik Nederlands beginnen studeren.
Besluit: empathie is belangrijk, voor jou, voor mij, voor iedereen.
Nog een laatste vraag: wat zouden de mensen over jou nog moeten weten of welke boodschap wil je graag nog delen?
*denkt na* Wees benieuwd en nieuwsgierig. Geen “curieuzeneus” natuurlijk *lacht*. Op het moment dat je interesse toont in de andere, in zijn of haar verhaal of kennis, leer je jezelf beter kennen. Door iemand anders beter te leren kennen, ontwikkel je jezelf. Je gaat jezelf nooit goed kennen als je geen andere mensen tegenkomt.
"Door iemand anders beter te leren kennen, ontwikkel je jezelf. Je gaat jezelf nooit goed kennen als je geen andere mensen tegenkomt. "